Белорусы скорбят об активисте из Березовки Витольде Ашурке. О его смерти в исправительной колонии № 17 Шклова стало известно 21 мая. Редакция Hrodna.life собрала высказывания его знакомых и неравнодушных людей.
Близким сообщили о смерти Витольда Ашурка из ИК-17 Шклова 21 мая около 21.00. По номерам, указанным в интернете, дозвониться в ИК-17 Hrodna.life не удалось. Близкие надеются узнать подробности случившегося в понедельник, сообщила жена политзаключенного Ольга.
Официальная причина смерти — остановка сердца. Но, говорит жена, «сердце у него было здоровое абсолютно». Вместе с тем, отмечает она, у него был тромбофлебит, также в карантине он мог заразиться коронавирусом. Последнее письмо политзаключенный написал ей из бригады карантина 30 апреля.
«Без такіх зямля пусцее…»
У шклоўскай калоніі памёр вельмі светлы чалавек, якому, калі б не гэтае зняволенне, была наканаваная вялікая будучыня.
Вітольд Ашурак. Беларускі каталік з каранямі роду з нашчадкаў вояў хана Джалаладдзіна, на якіх прыйшоўся ці не галоўны нямецкі ўдар у бітве пры Грунвальдзе.
Чалавек, які ва ўзросце 40 гадоў упершыню паехаў на палітычную акцыю (Плошча-2010 у Мн.), адсядзеў за яе 12 сутак, а тады, прыняўшы для сабе рашэнне навярнуцца да беларушчыны, павёў над сабой капітальную работу па збаўленні ад шкодных звычак і ўсяго залішняга, што назапашваецца ў нас праз жыццё.
Тады гэты небанальны жыхар Лідчыны, запатрабаваны татуіроўшчык (да тога прывяло яго з дзяцінства захапленне мастацтвам, і ён вельмі адказна ставіўся да свайго ўмення рабіць тату, лічыў тую сферу часткай агульнай культуры) ажаніўся, неўзабаве поўнасцю завязаў з алкаголем. Сваім прыкладам годна паказваў, як асоба можа выпраўляць сябе і фізічна і духоўна і эстэтычна, расці і развівацца пасля 40-годдзя.
На шляху адбудовы нацыянальнай Беларусі ён меў добрыя перспектывы стаць у будучым буйным палітычным гульцом і духоўным аўтарытэтам для многіх і многіх…
Але за свой нацыянальны выбар ён увосень 2020-га патрапіў у зняволенне і атрымаў працяглы тэрмін пакарання.
З якога яго душа сышла раней.
Тут ніжэй у каментах паэтка і празаік Таццяна Барысік напісала: «Без такіх зямля пусцее…». Пусцее, праўда.
Светлая памяць Вітольду…
написал бард Андрей Мельников.
«Героі не паміраюць»
Сябра, даруй, што так і не адаслаў другі ліст табе… не магу паверыць… Светлая памяць, вечны адпачынак дай яму Пане. Героі не паміраюць. Вітольд Ашурак гонар Вольнай Беларусі.
написал Ян Дешук.
«Я хачу, каб усе былі жывыя»
Занадта часта ў гісторыі Беларусі здараліся цяжкія часы. Бывала, што Беларусь, яе гісторыя, мова, незалежнасць, нават самое існаванне, як на нітачцы, павісалі ўсім цяжарам на асобных людзях, — на нацыяналістах, патрыётах. Часам дзівішся, — літаральна некалькі чалавек, ці то зусім адзін, — маглі пераламіць ход падзеяў, зберагці, захаваць, передаць нашчадкам, — зрабіць тое, што лічылі сваім абавязкам. Вакол іх узнікала з забыцця, адраджалася Беларусь.
Такім чалавекам быў (Божухна, ну чаму даводзіцца пісаць гэтае слова, — «быў»?..) Вітольд Ашурак. Прыгожы, шляхетны, абаяльны, — разам з сябрамі аднаўляў гістарычную памяць Лідчыны. Повязь гісторыі і сучаснасці для яго была жывой, асязальнай, бо паміж героямі даўніны і беларусамі, якія яшчэ маюць нарадзіцца, стаяў ён, — Вітольд Ашурак.
На гэтых здымках з-пад Лідчыны, дзе высілкамі мясцовых актывістаў адноўлены мемарыял паўстанцам 1863 года на месцы жорсткай бітвы, Вітольд стаіць з рыдлёўкай ў руках: ён адмыслова прывёз зямлю з гары Гедыміна ў Вільні, з месца пахавання Кастуся Каліноўскага, каб далучыць яе да праху яго паплечнікаў тут. Каб звязаць час і час. Зямлю і зямлю. Герояў і герояў.
Зараз вельмі цяжкі час. Але зямля беларуская — тая ж, што і ў часы Каліноўскага, і героі, што на ёй нараджаюцца, — нашыя сучаснікі. Кожны, хто мае годнасць быць беларусам, сёння — герой. І я плачу ад віны за гібель Вітольда. Я хачу, каб усе былі жывыя. Каб акупанты не забівалі беларусаў. Каб дзецям не даводзілася чакаць бацькоў з турмы. Мы за гэта нясем адказнасць, ніхто, акрамя нас саміх.
написала Елена Толстая.
«У новай Беларусі у кожным горадзе будзе існаваць вуліца імя Вітольда»
Вечная памяць спадару Вітольду!
Апошні раз размаўляў з ім 16га жніўня у Лідзе, на маршы Свабоды. Як і усе грамадзяне (рамантыкі), ён меў святочны настрой… На вялікі жаль сябар не дажыў да нашага вызвалення.
Упэўнены, што у новай Беларусі у кожным горадзе будзе існаваць вуліца імя Вітольда.
написал Егор С.
«Чаму памірае палітвязень, які паведаміў пра жоўтыя біркі?»
Галоўныя пытанні:
1. Чаму памірае менавіта той палітвязень, які паведаміў пра жоўтыя біркі на палітычных вязнях?
2. Чаму ад яго перад смерцю не было два тыдні лістоў?
3. Чаму ў 50-гадовага чалавека, які відавочна не мае праблемаў з атлушчэннем, раптоўна спыняецца сэрца?
4. Ці скардзіўся ён раней на праблемы з сэрцам?
5. Наколькі спыненне сэрца звязанае са спыненнем законнасці?
написал Максим Гацак.
«А цяпер гэта сэрца не б’ецца»
«Што тычыцца мяне, то іншым разам мне здаецца, што час вакол мяне спыніўся. Нічога істотнага не адбываецца і складаецца ілюзія, што я, нібы той матылёк, што заліп у бурштыне. Гэта, безумоўна, дратуе мяне, бо сэрца рвецца да вас, у полымя».
написала Светлана Коваленко.
А цяпер гэта сэрца не б’ецца.
Читайте также:
- Был уверен, что в 2021-м году окажется на свободе. О чем писал умерший в колонии Витольд Ашурок
- «Надзиратели называют „невероятными“». О чем пишут гродненцы, которые сидят за политику и сопротивление
- «Обостренное чувство справедливости»: история политзаключенного Витольда Ашурка, осужденного на колонию
- Активиста из Березовки Витольда Ашурка осудили на 5 лет колонии общего режима
