Настаўніца, калега маёй бабулі, прыйшла да нас і запытала нешта ў мяне і пасля майго адказу сказала: «О-о-о, ты такі разумны — як Ленін!» А я ёй: «Не, Ленін — во!», — і паказаў на акцябрацкі значак прымацаваны да маёй кашулі, — «а я — Ліка!»
Гэтую гісторыю мне так шмат разоў расказвалі, што гэты аповяд здаецца мне адным з маіх першых «уласных» згадак пра сябе ў самым раннім дзяцінстве…
Памятаю, як я любіў разглядаць Леніна на першай старонцы «Букваря» адразу за сіняй цвёрдай вокладкай. Мне чамусці вельмі падабаўся гэты цёплы малюнак.
На працягу ўсёй маёй маладосці я сустракаў Ленінаў усюды. Ленін усю маю маладосць быў вакол мяне. Ён быў на сценах, плакатах, у тэлевізары, радыёкропцы, у фільмах, кнігах, прыкладах, слоганах… Ён быў ва ўсім!
Як жа так стала, што выключна станоўчы вобраз Леніна, а ад яго ўва мне так хутка нічога не засталося?
Ленін быў першым у маім жыцці спамам.
