У школе быў я сцяганосцам. Утрох мы ганарова заносілі сцяг піянерскай дружыны, стаялі ля яго падчас «смотру песні» і выносілі. Мы стаялі са сцягам акурат за журы, а зала была перапоўненая вучнямі 4-ых — 10-ых класаў.
Падчас абмеркавання вынікаў падышла наша піянер-важатая. Была яна маладая і з файнай фігурай. Насіла яна кароткія спаднічкі, а тут перагнулася праз спінку крэсла і практычга легла на стол…
Перад намі адкрыўся супер эратычны выгляд яе формаў злёгку абцягнутых бялізнай…
Расчырванелыя мы стаялі ля сцягу і не адрывалі вачэй каб лепш запомніць прыгажосць дзявочага цела. А цела было — ууууууууххх!
Пасля працяглага ўзнагароджвання лепшых важатая вярнулася і стала перад намі каб сказаць фразу якой ўсё сканчалася: «Піанер, за дзело камунісціческой партіі будзь гатов!» Я ўжо трымаў сцяг у руках, гатовы рушыць, а мой прыяцель, чырвоны ад перажыванняў, кідае сваю пілотку на падлогу, кленчыць і заглядае ёй проста пад спадніцу. У гэты самы момант зала выбухае: «Всегда гатов!»
