«Не быть как Би-2». Гродненцы рассказали, как отреагировали, найдя себя в базе МВД России

Гродненка убедилась, что на нее заведено уголовное дело, когда нашла себя в российской базе МВД. Кто-то удивился, обнаружив себя там, но для большинства политэмигрантов это не стало новостью. Hrodna.life спросил у них, как они отреагировали и какие меры безопасности собираются принять.

Авторское написание, в том числе пунктуация, сохранены во всех цитатах.

Татьяна Кулевич, айтишница

Я была удивлена, я скорее ожидала там других знакомых увидеть, которых там не оказалось. Это 100% свидетельство об уголовке, в январе близких людей вызывали на допросы и сказали, что у меня ограничения на выезд из Беларуси. Уже тогда стало понятно, что есть какое-то дело на меня. Сейчас я уже в этом не сомневаюсь, дельце, оказывается, уголовное.)) Сейчас мне это никаких не мешает. Единственное, что теперь внимательнее буду выбирать страны для путешествий, чтобы не быть как БИ-2.

Игорь Банцер, музыкант, бывший политзаключенный

Мне сёння некалькі знаёмых інфу гэтую скінулі. Мая рэакцыя? «Ой, баюся, баюся!» А калі сур’ёзна, дык для мяне гэта як медаль ад роднай дзяржавы — сведчанне таго, што я адно так надакучыў уладам, што ўнеслі мяне, як і іншых тры тысячы чалавек, адно ў расейскую базу, каб я раптам не заехаў у Беларусь праз РФ.

Але, як я сказаў у інтэрвью на БЕЛСАТ, калі захачу вярнуцца — дык з «танцамі-пляскамі» паеду наўпрост у родны край, а не нейкімі навакольнымі патаемнымі сцежкамі пра Расею. І ўвогуле, хутка ўніфікуюць базы экстрэмістаў-тэрарыстаў РБ і РФ, дык колькасць людзей у расейскіх базах вышуку значна павялічыцца. Сумна гэта і несправядлівасць, але чаго чакаць ад сённяшняга рэжыму Лукашэнкі? Толькі такіх вось падлянак. Нават не хачу думаць, што яны могуць прыдумаць, каб зрабіць жыццё палітычнай апазіцыі шчэ больш цяжкім.

Ольга Величко, гродненка

Я зараз больш думаю пра тое, ці завяжуцца на маёй градцы завязі памідораў. Я жыву сваім жыццём. А тое, што дзве недэмакратычныя дзяржавы сёння імкнуцца падтрымаць адна адну — дык гэта нармальна ў іх паралелях. І вельмі цешыць тое, што законы матэматыкі і фізікі працуюць. Нашы паралелі ніколі не перасякуцца.

Для мяне гэта проста пра тое, што трэба хоць дзе паказваць тую інтэграцыю з Расіяй, пра якую мы год дваццаць ужо чуем. Ну аб’ядноўваюць яны базы. І я не разумею шум, які зараз ствараецца. Галоўнае, каб войскі зараз не аб’ядноўвалі. А ўсю астатнюю працу дзеля працы могуць рабіць. Гэта іх выбар як жыць гэтае жыццё.

Вадим Саранчуков, политик, и. о. председателя партии БНФ

Не ўяўляю, якія прэтэнзіі да мяне з боку расіі (с маленькой пишет Вадим — Hrodna.life). Не тое, каб гэта стала навіной, але відавочна, што ў гэтага спісу палітычная матывацыя. Расія, як і Беларусь, фактычна выкрэслілі сябе з сусветнага прававога поля, таму нейкіх наступстваў я не прагназую.

Юрий Дешук, журналист из Березовки

Я не магу сказаць, што маё жыццё падзялілася на «да» і «пасля» гэтага спісу. Для меня гэта нічым новым не стала, не стала адкрыццём. Тое, што я быў і ёсць у Беларусі ў розшуку — я ведаю больш за год. Тое, што мяне ўнеслі ў расейскую базу — проста тэхнічна. Ніякага здзіўлення ў мяне гэта не выклікала. Калі я ўбачыў, што базу выклалі, я быў на 99,99% упэўнены, што я там ёсць. Для мяне было б большым здзіўленнем, калі б я сябе там не знайшоў.

Я ведаю, за якую крыміналку я ёсць у гэтай базе. Гэта за маю прысутнасць на агалошванні судовага выраку майму сябру Вітольду Ашурку. За тое, што я прыйшоў падтрымаць сябра і выконваў свой прафесійны абавязак. Цалкам сфабрыкаваная крымінальная справа, якая гэтым часам ужо закончылася б судом і выракам.

Чым гэта можа мне пагражаць? Да нічым не можа пагражаць. Што ў Беларусі ў розшуку, што ў Расіі. Тым больш, што ў Расіі пры жаданні «згубіцца» і пражыць усё жыццё, будучы ў розшуку — на раз-два-тры.

Дадатковыя меры бяспекі - не. Я ў бяспечнай краіне знаходжуся. Маскалі зрабілі вялікую справу, ласку: тым, хто яшчэ не падаўся на міжнародную абарону і ёсць у гэтым спісе — вельмі вескі доказ, што табе патрэба міжнародная абарона. Яны тым самым спрасцілі справу як беларусам, якія знаходзяцца ў розшуку, там і людзям, якія думаюць, даваць яе ці не даваць. І не толькі беларусам.

У пуцінскую Расію я не збіраюся ехаць. А калі яна будзе не пуцінская, то натуральна, што ў мяне ў гэтай базе не будзе. Знаходжанне ў гэтай базе лічу за гонар. Няхай тыя, каго ў гэтай базе няма, зайздросцяць тым, хто там ёсць. Такі своеасаблівы знак якасці. І значыць, што «наше дело правое и мы победим».